01 apr Akelig Dichtbij

Het was zondag 16 maart. De dag begon zoals altijd in het weekend met sport. Maar ’s middags werd duidelijk dat alles anders zou worden. Hoe, dat wist ik nog niet. De maatregel werd ingevoerd dat café’s, restaurants, sportscholen en scholen dicht moesten.

Terwijl in de week daaropvolgend steeds duidelijker wordt wat er aan de hand is in de wereld, wordt mijn man Peter steeds zieker en het zelfde gebeurt ook op afstand met mijn schoonmoeder van 80. Zij wordt dezelfde dag nog opgenomen in het ziekenhuis en een dag later Peter ook. Beiden blijken besmet met het coronavirus. Een paar dagen later komt mijn moeder ook in het ziekenhuis terecht. Zij blijkt een longembolie te hebben. Ook geen pretje, maar het voelt toch als een opluchting.

Terwijl Peter, inmiddels thuis, steeds meer opknapt, wordt zijn moeder steeds zieker. Zo ziek dat zij verplaatst moet worden naar de IC. Dat is enorm schrikken. Nu moeten afwachten, afwachten, afwachten. We hopen dat ze snel uit de narcose kan en zelfstandig kan gaan ademen. Tot op heden lukt haar dat helaas nog niet en elke dag dat het langer duurt, maakt haar zwakker.

Zo is iets, wat in eerste instantie ver weg leek, akelig dichtbij gekomen.

Met Peter komt het goed. Elke dag weer een beetje sterker en meer adem. Mijn moeder heeft veel pijn en kan nog heel weinig, maar ook dat komt wel goed. Voor mijn lieve schoonmoeder Lieneke blijf ik hopen dat ook daar alles goed komt.